#มีความห่างหาย

บทความนี้ออกแนวเวิ่นเว้อตามประสาคนขี้เบื่อค่ะ เป็นการพูดถึงอีกหนึ่งเว็บที่ปากกาสีแวะไปเขียนนั่นนี่บ่อยๆ พอดีอัพลงที่นั่นไปแล้ว เลยหิ้วมาอัพลงที่นี่ด้วย แต่ถ้าใครขี้เกียจอ่านจะข้ามๆ blog นี้ไปก็ได้นะคะ ไว้ไปเจอกันใหม่ blog หน้าก็ได้ค่ะ แฮ่~


1
ฉันจำไม่ได้เลยว่า ครั้งสุดท้ายที่เขียนเรื่องราวลง Storylog คือเมื่อไร ที่แน่ๆ คือฉันลืมแม้กระทั่งเรื่องราวที่เขียนลงไปจนต้องกลับไปขุดมาดูใหม่

2
เหตุผลที่หายหน้าหายตาจากการเขียนบทความนั้นก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าสองเหตุผลที่ว่า 'งานยุ่ง' และ 'ติสต์แตก' ฉันจากไปด้วยความรู้สึกที่น่าเบื่อ ไม่ได้เบื่อเว็บ หรือเบื่อสังคมที่นี่ ฉันแค่เบื่อตัวเอง

3
อีกหนึ่งข้อซึ่งไม่รู้ว่าควรเอามาอ้างเป็นเหตุผลดีไหมคือ...ฉันไม่รู้จะเขียนเรื่องอะไรดี ฟังดูไร้สาระและไร้แก่นสารไปหน่อย แต่นั่นคือเรื่องจริง

4
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ คนที่ปกติเวิ่นเว้อเก่งอย่างฉัน โพสนั่นโพสนี่ลงโซเชียลโคตรบ่อย กลับมีปัญหาว่าไม่รู้จะเขียนอะไรเนี่ยนะ เชื่อเหอะ เวิ่นไม่ออกจริงๆ

5
แล้วกลับมาทำไม? นั่นน่ะสิ ทำไมถึงกลับมา ขณะที่พิมพ์เรื่องราวพวกนี้อยู่ ฉันถามตัวเองด้วยคำถามเดิมๆ แบบนั้นหลายครั้งเชียวแหละ ตามมาด้วยคำถามว่า ทำไมต้องพิมพ์เป็นข้อๆ เหมือนเคย ตอบไม่ได้ รู้แค่ว่า บทความที่แล้วทำแบบนี้ เลยอยากทำต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีเหตุผลอื่นแฝงแม้แต่นิดเดียว

6
หลายคนคงเริ่มเบื่อที่จะอ่าน และคงนึกบ่นในใจว่า อีเจ้นี่บ่นงึมงัมอะไรของมัน ไม่เข้าเรื่องสักที กราบเบญจางคประดิษฐ์งามๆ เป็นการขออภัยที่ทำให้เบื่อล่วงหน้าเลยค่ะ แค่อยากบอกว่า ไอ้ที่พิมพ์อยู่นี่แหละคือเนื้อหาทั้งหมด

7
ก็บอกไปแล้วนี่นะว่าไม่รู้จะเขียนอะไร คิดหัวข้อไม่ออก และถึงคิดออกก็คงยังไม่เขียน (เอ๊ะ ยังไง?) เพราะไม่มีอารมณ์...ดูย้อนแย้งกับตัวเองดีเนอะ ไบโพล่าเปล่าเนี่ยฉัน

8
ไม่ต้องห่วงค่ะ ไม่ต้องทนเบื่อแล้ว เพราะฉันกำลังจะจบการเขียนในวันนี้แล้วล่ะ วันนี้เสนอหน้ามาเขียนเพราะ 'เบื่อ' อีกเช่นเคย แต่คราวนี้ฉันไม่ได้เบื่อตัวเอง แต่เบื่องานที่ต้องทำต่างหาก เลยขอแอบอู้มาสักเล็กน้อย อย่าบอกเจ้านายฉันล่ะ

9
แล้วฉันสัญญานะว่า จะกลับมาเขียนเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฟังอีกในเร็วๆ นี้ ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากไปเรียบเรียงเรื่องราวที่อยากเขียนต่ออีกนิดน่ะ แต่ถ้าฉันมาช้าไปบ้าง...อย่าโกรธกันเลยนะ ช่วงนี้ฉันเหนื่อยและเครียดมากจริงๆ มากจนอาการเก่าเกือบกำเริบ อาการอะไร? ขอกั๊กไว้ก่อนละกัน ถ้ามีโอกาสคงจะได้เล่าให้ฟังนะ
 
10
โอเค ครบสิบข้อแล้ว ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปแล้วจริงๆ นะ หวังว่าในเร็วๆ นี้เราจะได้เจอกันอีกครั้ง แต่ถ้าฉันไม่กลับมา อนุญาตให้ไปตามจิกได้ที่ ปากกาสี เพจส่วนตัวของฉันได้เลย (คงไม่มีใครคิดจะไปตามจริงๆ หรอกใช่ไหม?) งั้นก็ขอโบกมือลาล่ะนะ บ๊ายบาย...