นี่คือการนำผลงานในอดีตมานำเสนอค่ะ แฮ่ เป็นบทความกึ่งเรื่องสั้น เอ๊ะ หรือเรื่องสั้นกึ่งบทความ? เออ ช่างเถอะค่ะ เอาเป็นว่า เป็นการบอกเล่าเรื่องราวโดยมิกซ์กับบทเพลงนั่นเอง ระหว่างที่อ่านแนะนำให้เปิดคลิป youtube ที่โพสไว้ตามไปด้วยนะคะ จะได้ฟีลมากยิ่งขึ้น โอเค...พร้อมแล้วนะ งั้นไปอ่านกันเลยค่า
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทุกครั้งที่ฉันได้ยินเนื้อเพลงๆ นี้เข้า ฉันก็มักจะรู้สึกโดนใจเข้าอย่างจัง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่เคยมีใครเลย มันรู้สึกอ้างว้างเดียวดาย ถึงแม้ว่าฉันจะมีเพื่อนมากมายแต่ฉันกลับรู้สึกโดดเดี่ยวท่ามกลางๆ เพื่อนๆ เหล่านั้น ยิ่งได้รู้จักคนอื่นมากขึ้น ฉันก็ยิ่งรู้สึกอ้างว้าง ฉันคิดอยู่ตลอดเวลาเลยว่า ทำไมฉันถึงไม่มีเพื่อนที่จริงใจกับฉันจริงๆ ซักคน
ไม่มีเลยซักคน จะหันมามองและเข้าใจ คนคนนี้ที่มันไม่มี...อะไร...
“บ๊ายบายนะ แนน เจอกันพรุ่งนี้จ้า”
ทุกๆ วันฉันจะได้ยินคำบอกลาจากเพื่อนร่วมห้อง แต่มันก็เป็นแค่คำพูดตามมารยาท ไม่มีใครคิดจะพูดประโยคนี้กับฉันแบบจริงจังซักคน หลังจากที่พวกเขาบอกลาฉันแล้ว พวกเขาก็หันกลับไปคุยกับเพื่อนๆ ในกลุ่ม ส่วนฉัน...ในทุกๆ วันฉันต้องเดินกลับออกจากโรงเรียนคนเดียวเสมอ ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีกลุ่มเพื่อนในโรงเรียนนี้หรอกนะ ฉันเองก็มีกลุ่มของตัวเองเช่นกันหากแต่มันก็เป็นแค่เปลือกนอก ไม่มีใครคิดอยากจะคบฉันจริงจังซักคน ฉันรู้ดีว่าที่ทุกคนมาคุยกับฉันนั้นเป็นเพราะบ้านฉันมีฐานะและอาจจะเป็นเพราะฉันพยายามทำกิจกรรมของโรงเรียนเพื่อที่จะได้เป็นที่รู้จักในหมู่นักเรียนที่นี่ แน่ล่ะว่าฉันทำได้ เพียงแค่ฉันชนะการประกวดต่างๆ ของโรงเรียนได้ ชื่อเสียงของฉันก็โด่งดังขึ้นแทบจะทันที มีคนอยากรู้จัก อยากเป็นเพื่อนกับฉันมากขึ้นเพียงเพราะพวกเขาเหล่านั้นอยากมีเพื่อนเป็นคนดังของโรงเรียน
นี่คือเหงา นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมานลึกลงข้างในใจ โอ้ความเหงา มันช่างหนาว มันช่างยาวนานและทุกข์ทน รอคอยใครบางคนมาหยุดมัน
แม้จะมีผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามาสนใจฉันแต่ก็อย่างเคยน่ะแหละ ไม่มีใครจริงใจกับฉันซักคน ฉันรู้ว่าฉันเองก็ไม่ใช่คนดีอะไร เวลามีผู้ชายคนไหนมาชอบฉัน ฉันก็มักจะตกลงเป็นแฟนกับเขาโดยที่รู้ดีว่า เขาไม่ได้รักฉันจริงๆ แต่ที่ฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจเรื่องนั้นก็เพราะฉันไม่อยากเหงาอยู่คนเดียว ฉันรู้สึกอยากจะมีใครซักคนอยู่เคียงข้างฉัน น่าแปลกมาก ทั้งๆ ที่ฉันก็มีคนมาชื่นชอบมากมายแต่ฉันกลับรู้สึกเหงายิ่งกว่าตอนที่ไม่มีใครเสียอีก ทำไมความเหงานี่มันถึงได้น่ากลัวจัง ฉันรู้สึกทรมานกับความเหงาและหวังเพียงแค่ว่าจะได้เจอใครซักคนที่จะสามารถทำให้ฉันไม่เหงาอีกต่อไปได้
มันจะอีกนานไหม เวลาคงไม่หยุดแล้ว เวลาจะพาคนไหน ให้ผ่านให้พ้นเข้ามา
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันรอคอยมานานเหลือเกินและก็ไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดลงเมื่อไร อีกนานแค่ไหนที่ฉันจะหยุดเหงาได้ ฉันอยากจะยิ้มให้คนอื่นได้อย่างสนิทใจเหลือเกิน ทำไมทุกๆ คนถึงไม่จริงใจกับฉัน ทำไมทุกคนถึงต้องมองเห็นฉันเพราะเงินและชื่อเสียง ฉันเคยคิดว่าถ้าฉันมีชื่อเสียงแล้ว เพื่อนๆ จะอยากเป็นเพื่อนกับฉันจริงๆ
ไม่มีเลยซักคน จะหันมามองและเข้าใจ คนคนนี้ที่มันไม่มี...อะไร...
“ถ้ายัยแนนไม่ใช่คนดังและถ้าบ้านยัยนั่นไม่รวย คิดหรือว่าฉันจะยอมคบยัยนั่นเป็นเพื่อนน่ะ 555”
คำพูดอันร้ายกาจหลุดออกมาจากปากคนที่ฉันคิดว่าเป็นเพื่อนรักของฉัน ที่จริงแล้วถ้าวันนั้นฉันไม่ลืมของที่ห้องและกลับไปเอามัน ฉันก็คงจะไม่ได้ยินเรื่องร้ายกาจพรรณนี้จากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนของฉันแบบนั้น ฉันไม่น่าแอบฟังเพื่อนฉันคุยเลย ฉันคิดว่าถ้าฉันไม่ได้รับรู้มันฉันอาจจะรู้สึกมีความสุขมากกว่านี้ ฉันอยากจะรู้เหลือเกินว่าถ้าฉันไม่มีอะไรเลย จะมีคนยอมคบฉันเป็นเพื่อนบ้างหรือเปล่า?
นี่คือเหงา นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมานลึกลงข้างในใจ โอ้ความเหงา มันช่างหนาว มันช่างยาวนานและทุกข์ทน รอคอยใครบางคนมาหยุดมัน
ฉันมักจะกลับมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวที่ห้องของฉันเสมอ ถึงแม้จะกลับมาอยู่ที่บ้านแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ฉันคลายเหงาลงเลยซักนิด อยู่ที่บ้านฉันก็ไม่มีใคร พ่อกับแม่ของฉันเลิกกันไปนานแล้ว ทั้งคู่ต่างก็แยกไปมีครอบครัวใหม่โดยที่ทิ้งฉันให้อยู่คนเดียว ในทุกๆ เดือนพ่อและแม่ก็จะส่งเงินจำนวนมากมาให้ฉันเป็นค่าเลี้ยงดู...แต่ไม่มีใครคิดอยากจะมาเจอฉันเลยซักคน ฉันอยากจะรู้เหลือเกินว่าฉันทำผิดอะไร ทำไมถึงไม่มีใครรักฉันเลย เมื่อไรจะมีคนที่รักฉันจริงซักทีนะ...
ไม่มีเลยซักคน จะหันมองมองและเข้าใจ คนๆนี้ที่มันไม่มีอะไร
“นั่นมันพี่แนนนี่นา คนที่ดังมากๆ ในโรงเรียนเราไง เวลามีประกวดพี่เขาชอบลงสมัครอยู่เรื่อยเลยแถมยังกวาดตำแหน่งที่1 ถึงที่ 3 มาได้ตลอดด้วย”
“นั่นไง คนนั้นไง ที่ชนะการประกวดมิสวาเลนไทน์เมื่อตอนเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมาน่ะ น่ารักดีเหมือนกันนี่หว่า”
“พี่เขามีเพื่อนเยอะนะ ใครๆ ก็อยากจะเป็นเพื่อนกับพี่แนนทั้งนั้นแหละ ทั้งเรียนเก่ง หน้าตาดีแถมบ้านยังรวยอีก ใครไม่อยากเป็นเพื่อนด้วยก็บ้าแล้ว”
ฉันได้ยินประโยคเหล่านี้มานับครั้งไม่ถ้วน ทุกคนเอาแต่ชื่นชมที่ฉันมีชื่อเสียง บ้านรวยและเรียนเก่งหากแต่ไม่มีใครเลยซักคนที่จะบอกว่าชอบฉันเพราะนิสัย ทำไมทุกคนถึงได้ชอบแต่กับสิ่งนอกกายนักนะ ที่จริงฉันเองก็คงจะนิสัยเสียเช่นกัน เวลาอยู่ที่โรงเรียนฉันมักจะใส่หน้ากากกับคนอื่นเพราะฉันรู้ดีว่าคนอื่นๆ ก็ใส่หน้ากากเข้าหาฉันเช่นกัน ตอนนี้ฉันอยากจะเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลย ฉันไม่น่าทำตัวโดดเด่นในโรงเรียนเลย การทำตัวโดดเด่นแบบนั้นมันกลับทำให้ฉันมองหาความจริงใจจากคนรอบข้างไม่เจอมากขึ้น...
นี่คือเหงา นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมานลึกลงข้างในใจ โอ้ความเหงา มันช่างหนาว มันช่างยาวนานและทุกข์ทน รอคอยใครบางคนมาหยุดมัน
“การเป็นคนดังมันไม่ได้ช่วยให้เธอเจอคนที่จริงใจกับเธอหรอกนะ ถ้าเธออยากจะมีเพื่อนที่จริงใจกับเธอจริงๆ เธอก็ต้องเลือกใส่หน้ากากเข้าหาเขา อย่ามัวแต่คิดว่าเขาไม่จริงใจกับเธอ ถ้าเธอแสดงความจริงใจออกไปให้เขาเห็นล่ะก็ ซักวันหนึ่งเขาก็จะแสดงความจริงใจตอบกลับมาหาเธอ”
อาจารย์ที่ปรึกษาบอกกับฉันในวันที่ฉันเหงาจนทนไม่ไหวและเข้าไปแอบร้องไห้ในห้องสมุด มันเป็นความบังเอิญอย่างมากที่อาจารย์ได้เข้าไปอ่านหนังสือและเจอฉันซึ่งกำลังร้องไห้เงียบๆ เข้า ฉันไม่รู้ว่าเขารู้มาตั้งแต่เมื่อไรว่าฉันใส่หน้ากากเข้าหาเพื่อนแต่ที่แน่ๆ ประโยคนั้นของอาจารย์ฝังแน่นเข้าไปให้จิตใจของฉัน บางทีมันอาจจะเป็นไปอย่างที่อาจารย์ท่านบอก ฉันอาจจะแสร้งทำตัวเป็นคนดีมากเกินไป ฉันควรจะแสดงความจริงใจให้คนอื่นได้เห็นมากกว่านี้ ถ้าเป็นอย่างนั้น เพื่อนๆ ก็คงจะแสดงความจริงใจตอบกลับมาให้ฉันบ้างและฉันก็คงจะไม่ต้องเหงาอีกต่อไป...
Cr. เพลง เหงา - พีชเมคเกอร์
ติดตามผลงานอื่นๆ ได้ที่
FB : ศรุตยา & maronchan / ปากกาสี
IG : pakkasi
Youtube : Zhang Sufei
พี่เขียนบล็อกในคอมหรือโทรศัพท์คะ
ตอบลบส่วนใหญ่ในคอมค่า
ตอบลบ