Social Media สังคมของคนขี้เหงา

ช่วงนี้เพิ่งไปสิงกลุ่มไลน์ใหม่มา เป็นกลุ่มของคนที่มีปัญหาเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า, แพนิค, รวมถึงกลุ่มคนที่มีปัญหาในเรื่องการเข้าสังคมต่างๆ (แต่คนที่ไม่ได้เป็นก็มีนะ กลุ่มนี้สมาชิกเยอะมากกก) และแน่นอนว่านอกจากเรื่องทั่วไปแล้ว ในนี้มักมีคนแวะเข้ามาบ่น ระบายความกลุ้มใจ หรือแม้แต่มาขอคำแนะนำกันมากมาย
ที่น่าสนใจคือ ทุกคนในนี้ดูตั้งใจให้คำแนะนำกันมากแบบมากจริงๆ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ทั้งคำแนะนำ ทั้งกำลังใจ ทั้งมุขแป้ก ให้คลายเครียดนี่มาเต็มที่

การได้เข้าไปอยู่ในกลุ่มนี้มาสักพักทำให้เห็นอยู่ 4 อย่างคือ

1. เพราะเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน เลยกล้าที่จะเล่า กล้าที่จะระบายความทุกข์ในใจแบบไม่ต้องกั๊กกัน

2. และแม้จะไม่รู้จักกัน แต่คำแนะนำของคนแปลกหน้า บางครั้งมันก็ทำให้เรามองเห็นทางออกของปัญหาได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

3. ได้เห็นมุมมองและความคิดของคนที่เป็นโรคต่างๆ ชัดเจนมากขึ้นว่าเขาเหล่านั้นเกิดปัญหาอะไร มีอาการยังไง และเป็นเพราะอะไร แน่นอนว่าคนกลุ่มนี้ถ้าเลือกได้เขาไม่อยากเป็นกันหรอก ชีวิตเขามันดูเศร้ามากจนต้องมองหากำลังใจจากคนแปลกหน้าเพราะหาจากคนใกล้ตัวไม่ได้... 

4. กลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่เน้นให้เห็นว่า มิตรภาพจากสังคมออนไลน์นั้นมีจริง(ไม่ได้บอกว่ามีแต่คนดีในนี้คน คนไม่ดีก็คงมี แต่ยังหาไม่เจอไรงี้ เพราะไม่รู้จักกัน ถถถถ)      

ส่วนข้อเสียมันก็มีนะ คือมันเปลืองแบตบัดซบมาก! เพราะแชทกันถล่มทลายจริงๆ ทั้งวันทั้งคืน(นี่ปิดเน็ตตอนกลางคืน เช้าตื่นมา ข้อความยาวเป็นพันเลยจ้า ตามอ่านไม่หมดอะเอางี้ดีกว่า ฮ่าาา) นอกจากนี้ด้วยความที่มันเป็นกลุ่มใหญ่ บางครั้งแชทที่คุณพิมพ์ไปอาจถูกเลื่อนตกหายไปด้วยความรวดเร็ว ไม่มีคนสังเกตเห็นเพราะคุยติดลมกันอยู่ จนคุณอาจรู้สึกนอยส์แดรกได้ว่า ทำไม้ทำไมไม่สนใจตรูบ้างเลย และอาจเศร้าหนักกว่าเดิมได้ อยากบอกว่า ไม่ใช่ไม่สนใจ แต่อ่านไม่ทันจริงๆ แนะนำว่าควรพิมพ์ซ้ำมาอีกรอบและอีกรอบ ชื่อเหอะ ครบ 3 รอบเมื่อไร มันมีคนเห็นแน่ๆ แล้วเดี๋ยวจะมีคนตอบคุณเอง สู้ๆ

สรุป...โพสต์นี้มีขึ้นเพื่อ!? ถถถถ พิมพ์ซะยาว แค่อยากโม้นี่หว่าตรู ใครอ่านมาถึงตรงนี้แล้วก็ขอบอกว่า ขอบคุณที่ทนอ่านมาจนจบนะคะ แฮ่~