ถ้าหากพูดถึงดอกไม้แล้ว ย่อมมีทั้งช่วงเวลาที่งดงามและเหี่ยวเฉาไปตามกาลเวลา ในช่วงเวลาที่ดอกไม้ของฉันสวยงามที่สุดมีอยู่มากมายจนไม่สามารถหยิบยกออกมา เล่าให้ฟังได้ทั้งหมด เพราะในชีวิตของคนเรานั้นย่อมได้ประสบกับความสุขและความทุกข์เท่าๆ กัน ขึ้นอยู่กับว่า เราจะเลือกหยิบยกเรื่องราวแห่งความสุขหรือทุกข์ขึ้นมาเป็นประเด็นในชีวิตก็ เท่านั้นแหละ
พอพูดถึงความความสุขและความทุกข์ มันทำให้ฉันนึกถึงเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยตัวหนึ่งที่ฉันได้ใช้ชีวิตร่วมกับ มันมา 2 ปี สัตว์เลี้ยงตัวเล็กที่ฉันรักดั่งลูกสาว หนูแกสบี้ตัวน้อยนามว่า “มันนี่” ฉันจำได้แม่นตั้งแต่วินาทีที่ฉันได้พบกับมันนี่เป็นครั้งแรก จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายที่มันนี่จากฉันไปด้วยโรคร้าย
ตลอดช่วงเวลา 2 ปีที่ผ่านมานี้ พวกเราร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตลอด ไม่ว่าฉันจะเศร้าหรือมีความสุข มันนี่จะอยู่ข้างๆ ฉันทุกครั้ง ถามว่าเสียใจไหมที่มันนี่จากไป บอกเลยว่า เสียใจ แต่ฉันทำอะไรไม่ได้ กาลเวลาพรากน้องไปแล้ว และกาลเวลาก็กำลังเตือนฉันให้คอยระวังตัวว่า ทุกชีวิต เมื่อถึงเวลาก็ต้องไป ตัวเราก็เช่นกัน ฉันไม่กล้าบอกได้เต็มปากเต็มคำหรอกนะว่า ในชั่วชีวิตนี้ ฉันจะต้องสูญเสียอีกกี่ครั้ง และฉันจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงเมื่อไร อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ทุกวันและทุกเวลานี่นะ
‘กาลเวลา’ ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่น่ากลัวเสมอ เพราะเราไม่มีทางคาดเดาได้เลยว่า มันจะเข้ามาทักทายเราด้วยเรื่องที่ดีหรือร้ายแค่ไหน และในเมื่อเราไม่รู้ ดังนั้นมันจึงยากที่เราจะเตรียมตัวตั้งรับได้ ถ้าหากสิ่งที่เข้ามาเป็นเรื่องดีก็ดีไป แต่ถ้าไม่...บางทีเราก็คงต้องทำใจยอมรับมันให้ได้
แล้วเธอล่ะ กาลเวลาเคยนำพาเรื่องไม่ดีมาทำร้ายเธอบ้างไหม? เธอเลือกจัดการกับมันอย่างไร?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น