คืนวันที่ฉันเอ่ยปากบอกลาจากเธอไปเพียงเพราะกลัวคำว่าเสียใจ
ฉันคิดว่ายังไง ฉันก็อยู่ได้ ฉันไม่จำเป็นต้องมีเธอ
ฉันไม่ได้คิดถึงเธอ...
มาวันนี้ ฉันเดินผ่านสถานที่เดิมๆ ร้านเดิมๆ
ฉันยังเเอบเผลอชะเง้อคอมอง...เผื่อจะเจอเธอในนั้น
ทั้งที่รู้ดีว่า ไม่มีทาง เธอไม่มาอีกแล้ว
และฉัน...ไม่ได้คิดถึงเธอ
ฉันหยุดมองร้านน้ำแบรนด์ดัง แบรนด์ที่เธอเคยบอกกับฉัน
ว่าเธอรักมันที่สุด ในตอนนั้นฉันบอกเธอว่า ฉันไม่ชอบ
พอมาวันนี้ ฉันกลับซื้อมันบ่อยครั้งเหลือเกิน
เพียงเพราะนึกถึงความทรงจำเหล่านั้น...
แต่ฉันไม่ได้คิดถึงเธอ...
ฉันเดินตรงเข้าไปยังโรงหนังโรงนั้น โรงที่เคยมาดูด้วยกันเป็นเรื่องแรก ครั้งนั้นฉันมากับเธอ แต่ครั้งนี้คนข้างตัวเป็นผองเพื่อนของฉัน
พวกเราพูดคุยกัน สนุกด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน
น่าแปลกใจจัง ทำไมใจฉันมันกลับว่างเปล่าเหลือเกิน
ทั้งที่ฉัน...ไม่ได้คิดถึงเธอ...
สิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำคือดูรูปในวันนั้น
รูปแห่งความทรงจำที่แสนพร่ำพรู...รูปที่แค่เรา
รูปที่ฉันเก็บมันลงไปตั้งแต่วันที่เราเลิกกัน
ฉันหยิบมันออกมาอีกครั้ง มองดูรูปถ่ายนั่น
...พร้อมน้ำสีใสขุ่นที่เอ่อล้นเต็มสองตา
มันทำใจยากที่จะบอกว่า...ฉันไม่ได้คิดถึงเธอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น